Z greckiego pro bios – znaczy dla życia. Probiotykami są drobnoustroje, zdecydowanie najczęściej są to bakterie, które wywierają korzystny wpływ na organizm ludzki.
Wszystko zaczęło się od teorii Ilia Miecznikowa, który udowodnił, iż odpowiednio duża ilość bakterii fermentacji mlekowej w przewodzie pokarmowym bardzo korzystnie wpływa na organizm ludzki. Słowo probiotyk po raz pierwszy zostało użyte przez Parkera w 1974 roku przy rekonstrukcji pożądanej modelowej flory jelitowej. Natomiast w 1989 roku powstała jedna z pierwszych akceptowalnych definicji probiotyku.
Definicja probiotyku, którą obecnie władamy została ustalona w 2002 roku przez grupę ekspertów działających przy FAO/WHO. Obecnie terminem probiotyk określa się wyselekcjonowane mikroorganizmy, które spożyte żywe, w odpowiednio dużej dawce, mają zdolność przeżycia pasażu jelitowego oraz wywierania korzystnego wpływu na zdrowie człowieka. Inne naturalne substancje, biologicznie czynne, stosowane profilaktycznie lub leczniczo możemy podzielić dodatkowo na prebiotyki oraz synbiotyki.
I tak prebiotyki, są składnikami żywności odpornymi na trawienie enzymatyczne przez enzymy zawarte w przewodzie pokarmowym człowieka, nie są wchłaniane w jelicie cienkim i docierają do okrężnicy w stanie niezmienionym. Działają one na zasadzie stymulacji rozwoju korzystnej mikroflory jelita grubego. Do prebiotyków zalicza się błonnik pokarmowy, inulinę, fruktooligosacharydy, galaktooligosacharydy, itp.
Natomiast połączenie probiotyku z prebiotykiem nazywa się synbiotykiem. Cechą synbiotyków jest działanie ochronne prowadzące do polepszenia rozwoju szczepów probiotycznych podawanych w żywności, np.: w jogurcie. Drobnoustrojami probiotycznymi są przede wszystkim bakterie kwasu mlekowego. Mają one zdolność zamiany laktozy i innych cukrów prostych w kwas mlekowy. Główne rodzaje tych bakterii to Lactobacillus i Bifidobacterium. Wciąż jednak wiedza z zakresu mechanizmów działania probiotyków jest niewystarczająca. Wylicza się, iż działają one poprzez współzawodnictwo o miejsce przylegania do nabłonka przewodu pokarmowego, sugeruje się, iż konkurują one o substancje odżywcze oraz produkują substancje antybakteryjne. Tym samym ochraniają jelita przed wieloma zakażeniami.
Wysnuto wniosek, że jeśli dochodzi do kolonizacji, to probiotyk zajmuje w niszy ekologicznej i ekosystemie miejsce, które teoretycznie mógłby zająć patogen. Lactobacillus sp. ma zdolność wytwarzania substancji bakteriobójczych.
Z ostatnich podsumowań doniesień naukowych wynika, iż na polskim rynku tylko trzy szczepy probiotyczne dają korzystne prozdrowotne efekty: Lactobacillus rhamnosus GG, Saccharomyces boulardii i Bifidobacterium lactis Bb12. Pamiętajmy o tym, że probiotyki nie są całkowicie bezpieczne, mogą dawać pewne typy działań niepożądanych, takich jak na przykład: zakażenia układowe, szkodliwa działalność metaboliczna, nadmierna stymulacja immunologiczna oraz transfer genów. Tak, jak we wszystkim, także w stosowaniu probiotyków winniśmy zachować zasadę złotego środka, czyli pewnej dozy umiarkowania.
Wszystko zaczęło się od teorii Ilia Miecznikowa, który udowodnił, iż odpowiednio duża ilość bakterii fermentacji mlekowej w przewodzie pokarmowym bardzo korzystnie wpływa na organizm ludzki. Słowo probiotyk po raz pierwszy zostało użyte przez Parkera w 1974 roku przy rekonstrukcji pożądanej modelowej flory jelitowej. Natomiast w 1989 roku powstała jedna z pierwszych akceptowalnych definicji probiotyku.
Definicja probiotyku, którą obecnie władamy została ustalona w 2002 roku przez grupę ekspertów działających przy FAO/WHO. Obecnie terminem probiotyk określa się wyselekcjonowane mikroorganizmy, które spożyte żywe, w odpowiednio dużej dawce, mają zdolność przeżycia pasażu jelitowego oraz wywierania korzystnego wpływu na zdrowie człowieka. Inne naturalne substancje, biologicznie czynne, stosowane profilaktycznie lub leczniczo możemy podzielić dodatkowo na prebiotyki oraz synbiotyki.
I tak prebiotyki, są składnikami żywności odpornymi na trawienie enzymatyczne przez enzymy zawarte w przewodzie pokarmowym człowieka, nie są wchłaniane w jelicie cienkim i docierają do okrężnicy w stanie niezmienionym. Działają one na zasadzie stymulacji rozwoju korzystnej mikroflory jelita grubego. Do prebiotyków zalicza się błonnik pokarmowy, inulinę, fruktooligosacharydy, galaktooligosacharydy, itp.
Natomiast połączenie probiotyku z prebiotykiem nazywa się synbiotykiem. Cechą synbiotyków jest działanie ochronne prowadzące do polepszenia rozwoju szczepów probiotycznych podawanych w żywności, np.: w jogurcie. Drobnoustrojami probiotycznymi są przede wszystkim bakterie kwasu mlekowego. Mają one zdolność zamiany laktozy i innych cukrów prostych w kwas mlekowy. Główne rodzaje tych bakterii to Lactobacillus i Bifidobacterium. Wciąż jednak wiedza z zakresu mechanizmów działania probiotyków jest niewystarczająca. Wylicza się, iż działają one poprzez współzawodnictwo o miejsce przylegania do nabłonka przewodu pokarmowego, sugeruje się, iż konkurują one o substancje odżywcze oraz produkują substancje antybakteryjne. Tym samym ochraniają jelita przed wieloma zakażeniami.
Wysnuto wniosek, że jeśli dochodzi do kolonizacji, to probiotyk zajmuje w niszy ekologicznej i ekosystemie miejsce, które teoretycznie mógłby zająć patogen. Lactobacillus sp. ma zdolność wytwarzania substancji bakteriobójczych.
Z ostatnich podsumowań doniesień naukowych wynika, iż na polskim rynku tylko trzy szczepy probiotyczne dają korzystne prozdrowotne efekty: Lactobacillus rhamnosus GG, Saccharomyces boulardii i Bifidobacterium lactis Bb12. Pamiętajmy o tym, że probiotyki nie są całkowicie bezpieczne, mogą dawać pewne typy działań niepożądanych, takich jak na przykład: zakażenia układowe, szkodliwa działalność metaboliczna, nadmierna stymulacja immunologiczna oraz transfer genów. Tak, jak we wszystkim, także w stosowaniu probiotyków winniśmy zachować zasadę złotego środka, czyli pewnej dozy umiarkowania.
Z każdym rokiem wiemy na temat probiotyków coraz więcej i możemy w sposób celowany wykorzystywać pozytywy wynikące z ich stosowania.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz